पुरुषले महिलाको कुमारित्व छोयो कि टुट्छ - कलाकार निरू खड्का

पुरुष सधैँ आफूलाई यो समाजको हर्ताकर्ता सम्झन्छ। यो समाज आफैँले मात्र निर्माण गरेको हु भन्ने भ्रममा बाँचिरहन्छ ऊ　। अपवादलाई छाडेर यसो भनौँ, समाज निर्माणमा महिलाको केही पनि भूमिका देख्दैन, उसले　। उनीहरूको बौद्धिकता र आदर्श पनि आफ्ना इच्छाका नांगोपनलाई ढाक्ने आवरण हुन् भन्ने बोध मलाई निकै पहिले भएको हो　। मैले संगत गरेका कोही पनि पुरुषलाई साँच्चै 'बौद्धिक' ठान्दिनँ, म　।

खासमा 'पुरुष' शब्दको उच्चारणले मात्रै पनि म धेरैखाले स्मृतिमा हराउँछु　। पुरुष र महिलाको संरचना बुझ्न खोज्छु, बुझ्न सक्दिनँ　। यो संरचना नै नौलो लाग्छ, रमाइलो लाग्छ　। पुरुषका केही विम्बले मलाई सधैँ पछ्याइरहन्छन्　। म सानै छँदा वा भनौँ बुझ्दै जाँदा मेरो साथी भएको थियो, रमेश　। मेरो जीवनको पहिलो केटासाथी उही हो जोसँग सानो छँदा म धेरै कुरा 'सेयर' गर्थें　। हुन त हामी दिदीभाइ पथ्र्यौं　। तर, ऊ मेरो भाइभन्दा बढी साथी थियो　।


त्यसवेला म नौ कक्षामा पढ्थेँ　। हाम्रो घरको आडैमा अर्को घर थियो　। त्यस घरमा एकजना चिटिक्क परेको, राम्रो केटा बस्थ्यो　। सधैँ-सधैँ झ्यालमा बसेर ऊ घरबाट बाहिर गएको अनि घर आइपुगेको गौढ गरेर हेरिबस्थेँ　। विस्तारै मलाई त्यो केटा मन पर्न थालिसकेको थियो　। मेरो धेरै समय उसको बाटो हेरेर बित्थ्यो　। ऊ कहिले आउला भन्ने मनमा लागिरहन्थ्यो　। तर, मैले ऊसँग कहिल्यै गफ गरिनँ, उसको अघि परिनँ　। माया भने असाध्यै लाग्थ्यो　। निकै पछि थाहा पाएँ, उसको नाम सुमन रहेछ　। मैले उसलाई नभेट्दै मेरो आँखाबाट ऊ हरायो　। खै कता गयो थाहा पाइनँ　। तर, मेरो आँखाले अहिले पनि उसलाई खोजिरहेका छन्　। मेरो पहिलो माया अव्यक्त भएर रह्यो　।
०००
अहिले त मलाई लाग्छ, मान्छेहरू निस्सार प्रेमसँग हातेमालो गर्दै हिँडेका छन्　। प्रेमको अस्तित्व निस्सारतामा मात्रै छ　। जीवनलाई बोकेर दुःखको लामो गोरेटोमा हिँडिरहेँ, म　। कति कठिन छ, यो जीवनसँग पार पाउनु　। मान्छे सबै रित्याएर, हराएर पनि बाँच्दोरहेछ　। मैले आफूलाई सबैभन्दा बढी प्रेम गर्ने आमा र बुबा गुमाएँ　। यस अर्थमा म आफूलाई 'अभागी' ठान्छु　। मेरो मामलामा प्रेम गतिलो खाडल बनेर बाँचेको छ, जीवनमा　।

स्कुल पढ्दाका मेरा सुरुका दिन सम्झँदा लाग्छ, त्यसवेला बहार थियो जीवनमा, जवानीले चियाउँदै थियो　। एकजना साथीले मलाई प्रत्येक वर्ष 'प्रेम-प्रस्ताव' राख्थ्यो　। प्रत्येक वर्षको स्कुल सकिने अन्तिम दिन उसले मलाई हेर्दै 'आई लभ यू' भन्थ्यो　। सायद केटाहरूमाझ त्यसवेला 'आई लभ यू' भन्ने फेसनजस्तै भएको थियो　। मैले उसको बालसुलभ 'प्रेम-प्रस्ताव' स्विकार्नु जरुरी ठानिनँ　।

म १४/१५ वर्षकी थिएँ　। सुनसान रातमा कतै कसैले बाँसुरी बजाइरहेको हुन्थ्यो　। म झ्यालमा बसेर सुनिरहन्थेँ　। मेरो मनले सोच्थ्यो- त्यो पक्कै सुन्दर केटा हुनुपर्छ　। त्यो लामो बाँसुरीको धुन मेरै निम्ति होजस्तो लाग्थ्यो　। त्यसले मेरो मन एकोहोरिन्थ्यो　। रातको अन्धकारमा टाढा कतै बाँसुरी बजाउने त्यस केटालाई आँखैमा राखुँजस्तो लाग्थ्यो　। तर, त्यो बाँसुरीप्रतिको आकर्षण थियो, सायद　।

जीवनमा विस्तारै बहार हराउँदै गयो　। सात कक्षा पढ्दै गर्दा मेरो ममी बित्नुभयो　। त्यो हिउँदको वेला थियो　। त्यसपछि म निकै दिनसम्म टोलाइरहेँ　। तुषारोले खाइदिएर उजाड बनेको घरअगाडिका फूलबारी, कागतीका रूख र दुबोको चउर　। यी सबै नियाल्दै र ममी सम्झँदै बस्नु मात्र थियो　। पछि-पछि म परिवारलाई सम्हाल्नपट्टि ध्यान दिन थालेँ　। यत्तिकैमा मेरो 'टिनएज' सकियो　। प्रेम गर्नतिर ध्यान गएन　। तैपनि, पुरुष धेरै रूप र भूमिकामा मेरो जिन्दगीसँग जोडिन आए　।


०००
मैले संगत गरेका पुरुषले मबाट माया, स्नेह र यौन चाहे　। उनीहरूको इच्छा सामान्यतः यौन समागममै केन्दि्रत हुँदोरहेछ　। तर, यौनेच्छाको क्षणिक प्रस्तुतिपछि बोध हुने निस्सारता र रित्तोपनको उसलाई ख्यालै हुँदैन　। उमेर बढ्दै गएपछि पुरुषप्रतिको मेरो धारणामा विस्तारै परिवर्तन आयो　। केही घटनापछि मैले पुरुषलाई राम्रोभन्दा पनि 'खराब' चरित्रको जीवका रूपमा बुझ्न थालेँ　। यसो भन्दैमा पुरुषका नराम्रा पक्ष मात्रै छन् भन्न खोजेको होइन　। उनीहरूका केही राम्रा पक्ष पनि छन्　। उनीहरू मिहिनेती हुन्छन्, धेरै पुरुषले अरूलाई सम्मान गर्छन्, कतिपय पुरुष संवेदनशील हुन्छन्, जो नारीसँग खेल्दैनन् अनि सहयोगी हुन्छन्　। पुरुषका यी पक्ष मलाई मन पर्छन्　।

पुरुषको सबैभन्दा नराम्रो पक्ष के भने, उनीहरू इगो राख्नेखाले हुन्छन्　। महिलालाई जताबाट पनि डोमिनेट गर्छन्　। पुरुषमा माफी माग्ने क्ष्ामता कम हुन्छ　। घरमा श्रीमती भए पनि बाहिरतिर केटी घुमाउँछन्　। यति हुँदाहुँदै पनि पुरुषविनाको संसार कल्पनासम्म गर्न सकिँदैन　। त्यसैले लाग्छ, पुरुष आकाश हो, नारी धर्ती　। पुरुष नारीको जीवनलाई जीवन्त बनाउन सक्ने शक्ति पनि हो र उसको जिन्दगी बिगारिदिने प्रमुख पक्ष पनि　। महिलाको कुमारित्व छोयो कि टुट्छ　। त्यो नाजुक ज्योति हो, छोयो कि निभ्छ　। तर, पुरुष सधैँ महिलाको कुमारित्व र ज्योतिमाथि हमला गर्न उद्यत् हुन्छ किन ? मलाई लाग्छ, महिला सृष्टिको अर्कै महान् कुरा हो　। मेरा पुरुषसाथीहरूमध्ये धेरैले प्रेम-प्रस्ताव राखे　। तर, त्योभन्दा बेसीले त यौनकै प्रस्ताव राखे　। मलाई लाग्थ्यो, यौन भनेको मायासँगै हुने कुरा हो　। कसैको प्रस्तावमा यौन हुँदैन　। मैले उनीहरूको प्रस्ताव कहिल्यै स्विकारिनँ　। र, त्यही कारण मेरा धेरै पुरुषसाथी मबाट टाढा भए　।
०००

पुरुषसँगका मेरा केही घटना छन्, जसको सम्झनाले मात्रै पनि म तरंगित हुन पुग्छु　। मेरो सानैदेखि माया गर्ने एकजना साथीले एकदिन भनेको थियो, 'हेर निरु, तिमीलाई म बिहे गरेरै छाड्नेछु　।' त्यसपछि धेरै वर्षसम्म ऊसँग मेरो भेट भएन　। एकदिन मैले मेलबक्समा उसको पनि मेल भेट्टाएँ　। मेलमा लेखिएको रहेछ, 'आई लभ यू निरु　।' अनि सँगै एटेच्ड गरिएको मेरो फोटोलाई एडिट गरेर टाउकोमा सिन्दुर हालिएको थियो　। त्यो फोटो हेरेर मलाई बोर लागेको थियो । सोचेँ, सायद यत्तिले उसको मसँग बिहे गर्ने चाह पूरा भयो　।

दस जोड दुई पढ्दाको कुरा हो　। प्रभात भन्ने एकजना साथीले मलाई खुबै पछ्यायो　। तीन महिनासम्म 'म तिमीविना बाँच्नै सक्दिनँ, निरु' भनेरै हैरान गर्‍यो　। ऊ विदेश उड्ने अघिल्लो दिनसम्म पनि ऊ मेरो मुखबाट उसको 'आई लभ यू'को सकारात्मक जवाफ सुन्न चाहन्थ्यो　। भोलिपल्ट उड्नु छ　। तर, ऊ मसँगै 'तिमीले आज आई लभ यू नभने म विदेश जान्नँ' भनेर अड्डी कसेर बसेको छ　। पछि उसको ममीले फोन गरेर 'नानी त्यति भनिदेऊ न जे होला' भन्दै फोन गरिन् र अन्त्यमा माया नलाग्दा पनि बाध्य भएर उसलाई 'आई लभ यू' भनँे　। अन्ततः ऊ विदेश उड्यो　। केही समय हामीले च्याटरुम र मेलमा पनि गफ गर्‍यौँ　। पछि उसले पनि मलाई बिर्सियो र मैले पनि बिर्सिएँ　। तर, उसलाई मैले कहिल्यै सम्झेकै थिइनँ　।

०००
चलचित्र क्षेत्रमा काम गर्नेहरू धेरैले बिहेको प्रस्ताव राख्थे　। म 'केही समय सोच्नुपर्छ' भन्दै टार्थें　। त्यसको केही दिनमै उनीहरू देह-सम्बन्ध बनाउने प्रस्ताव गर्थे जसले ममा चिड्चिडाहट उत्पन्न हुन्थ्यो र पुरुष विम्ब मेराअघि खराब भएर उभिन पुग्थ्यो　। मैले पनि एकजनालाई मनैदेखि 'प्रेम' गरेँ　। तर, उसैले प्रेम-प्रस्ताव गरेको हो　। ०६१ सालमा हाम्रो प्रेम सुरु भयो　। उसले खुब माया गथ्र्यो　। मायामा परेको केही समय मेरो जिन्दगीका सबैभन्दा खुसीका दिन थिए　। सँगै घुम्यो, एक-अर्कामा माया साट्यो　। कस्तो रमाइलो ! हामी डेटिङ जान्थ्यौँ, ऊ घन्टौँ मेरो काखमा पल्टिन्थ्यो र हामी सपना देख्थ्यौँ, सुखी संसारको　। त्यसवेला हामी एक-अर्कालाई 'किस' पनि गर्थ्यौं　। उसले पनि मबाट सेक्स चाह्यो　। मैले सधैँ इन्कार गरेँ　। 'योचाहिँ बिहे पछि है !' यसै भन्थेँ । हामी बिहेको निष्कर्षमा पुगेका थियौँ　।

पछि उसको दिमागमा म मात्रै आउन थालेँछु　। मैले अरू केटालाई फोन गर्छु कि ? वा अरूसँगै पो डेटिङ जान्छु कि ? भन्दै पीर गथ्र्यो　। कुनै वेला त्यो स्वाभाविक हुन्थ्यो　। तर, उसको त्यही शंकाले हामीबीच चिसोपना आउन थाल्यो　। एक मिनेट फोन बिजी भयो भने 'कोसँग फोन गर्दै थिइस्' भन्दै गाली गथ्र्यो　। पछि-पछि उसले मायाभन्दा पनि बढी पीडा दियो　। मलाई 'यो फिल्मलाइन छाडिदे' भन्दै दबाब दिन्थ्यो　। मेरो बुबाको अन्तिम अवस्थामा पनि उसले आफूलाई मात्र समय देओस् भन्ने चाहन्थ्यो　। मलाई ऊ 'इरिटेटिङ' र तनाबको विषय हुन थाल्यो　।

एकदिन मैले नै उसलाई 'हामी अब लभ ब्रेक गरौँ' भनेँ　। त्यसदिन मलाई धेरै विरक्त लागेको थियो　। रोएको पनि थिएँ　। म त्यसवेला प्रेम टुटेरभन्दा पनि मेरो जिन्दगीमा दाग लाग्यो भनेर रोएकी थिएँ　। त्यो समय मेरो जिन्दगीको ठूलो 'लस पिरियड' हो　। त्यसवेला पाउनुभन्दा पनि धेरै गुमाएँ, मैले　। अहिले पनि उसले कहिलेकाहीँ मेल गरिरहेको हुन्छ, उसले 'आई एम मिसिङ यू लट' भनेर लेखेको हुन्छ　। म कहिल्यै रिप्लाई गर्दिनँ　। यही चोट र विरक्तिले मलाई पुरुषबाट टाढा बनायो　। मैले पुरुषलाई खलपात्रका रूपमा हेर्न थालेँ　। उसो त सबै खराब नहुन सक्छन्, तर मान्छेले जे भोग्यो त्यहीअनुसार कसैप्रति धारणा बनाउने हो　।

०००
प्रेममा पर्नु पनि फस्नु रहेछ　। पुरुषहरू मनभित्र पस्नु कता हो कता शरीरलाई नै छामछुम गर्न किन तम्सिन्छन् ? कति रहरले, गौरव गरेर सजाइएको नारी शरीरमा खस्रा हात किन सलबलाउन खोज्छन् सधैँ ?

०००
मलाई सबैभन्दा मन पर्ने पुरुष कलाकार मदनकृष्ण श्रेष्ठ र हरिवंश आचार्य नै हुन्　। मन पर्ने विदेशी कलाकार अमिताभ बच्चन र आमिर खान हुन्　। पुरुषभन्दा महिला धेरै कुरा सहन्छन्　। मलाई लाग्छ, पुरुषजस्ता कठोर मनका हुँदैनन्, नारी　। कोमल हुन्छन्, उनीहरू　। उनीहरू संवेदनशील हुन्छन्, त्यो देखाउँदैनन्　। मैले अहिलेसम्म देखेको सबैभन्दा रमाइलो लागेको पुरुष कलाकार सुरवीर पण्डित हो र सबैभन्दा लोभी पुरुष फिल्मनिर्देशक सुरेन्द्र शाह हो　।

समाजका हरेक क्षेत्रमा पुरुष नै अगाडि छन्　। महिलालाई पुरुषले भन्दा पनि परम्परा, संस्कृति र रीति-रिवाजले पछाडि धकेल्यो　। केटाहरू बाइकपछाडि 'गर्लफ्रेन्ड' राखेका छन् भने अरूलाई देखाउन स्पिडमा कुदाउँछन्　। कोही केटीसँग हल्का चिनजान मात्रै हुँदै छ भने पनि सँगैको साथीलाई 'ऊसँग त मेरो शारीरिक सम्बन्ध बनिसक्यो नि !' भन्न चुक्दैनन्　। फेरि पुरुषले गर्ने मायामा पनि शंका उत्पन्न हुन्छ, मलाई　। मनैदेखि माया गरेर गर्लफ्रेन्डकै मात्र हुन सक्दैन ऊ　। साँच्चै माया गर्ने एकदम कम हुन्छन्　। फेरि गर्लफ्रेन्ड हुँदाहुँदै पनि फोनमा अर्की केटीसँग रोमान्स गर्न पछि पर्दैनन्, पुरुष　।


स्वास्नीमान्छेको शरीरसँग मन लाग्दो गरी खेल्न चाहन्छ, पुरुष　। कोही पुरुष साँझ परेपछि नगरवधू खोज्दै हिँड्छन्　। उनीहरू तरुनी र अधवैंशेको वास्ता गर्दैनन्　। समागमपछि त्यो स्वास्नीमान्छेको अनुहार पनि बिर्सन्छन्　। पुरुष आफू भने पतिनिष्ठा श्रीमतीको आशा गर्छ　। आफ्नी श्रीमतीलाई कोठामा निर्जीव तस्बिरजस्तो सजाएर अर्काकी श्रीमती भोग्न लालायित हुन्छ　। हुन त केही यस्ता श्रीमती पनि हुन्छन्, जो अरूको श्रीमान्बाटै भोगिन चाहन्छन्　।

०००
अहिले विवाहपूर्वको यौनसम्बन्धको चर्चा खुब सुनिन्छ　। प्रेममा यौन हुनै हुँदैन भन्ने म मान्दिनँ　। तर, अनुभूतिविना यौन हुनु भनेको त्यो शारीरिक आवश्यकता मात्र हो, प्रेम होइन　। धेरै पुरुषले महिलालाई 'युज एन्ड थ्रो' सोच्छन्　। महिलाले पनि आफ्नो यौनेच्छा पूरा गर्न पुरुष फेरी-फेरी प्रयोग गर्न थालेका छन्　। तर, विश्वासमा यौनसम्बन्ध हुनु राम्रै कुरा हो　। म केटाहरूसँग संगत त गर्न चाहन्छु, तर संगतमा यौनको गन्ध नआओस्　। अहिले लाग्न थालेको छ, अधिकांश पुरुष स्वार्थका लागि मात्रै महिलासँग संगत गर्न थालेका छन्　। महिला जत्तिनै सक्षम भए पनि पुरुषको छहारी खोज्छन्　। म पनि खोज्छु, तर सही पुरुष जसले मलाई साँच्चै माया गरोस्　। खासमा म पुरुषसँगभन्दा पनि उसको प्रतिभासँग मित्रता गाँस्न चाहन्छु　। उसको शरीरभन्दा दिमाग र हृदय मेरो सरोकारका विषय हुन्　।

>